نخستین وسایل آگهی رسانی، نصب تابلو و جارچی ها بوده است و استفاده از آگهی در ایران به ادوار باستانی باز می گردد.

اما پیشینه آگهی در تاریخ معاصر، نخست به صورت دیوارکوب و درج در نشریه ها باب شد و سپس رواج پیدا کرد. باید دانست که پیشینه ی آگهی در رسانه های جمعی ایران بدین ترتیب بوده است:

دیوارکوب، نشریه های ادواری، کتاب، سینما ، رادیو، تلویزیون و …افزون بر این ها نشر آگهی های مستقیم- به تقلید سایر کشورها- به اشکال گوناگون دیگر، از جمله به صورت انتشار کتابچه یا به اصطلاح بروشور و کاتالوگ و یا سالنامه های اختصاصی نیز در کشور ما مرسوم بوده است

در عهد قاجار آگهی حداقل سه نام داشت: ابتدا«اعلامنامه» و «اشتهارنامه» که قبول عامه نیافته است و سپس « اعلان».

اعلان، عربی و مصدر باب افعال است و به معنی آشکار کردن و علنی ساختن است. به دنبال تشکیل فرهنگستان ایران در سال 1314 واژه آگهی، جایگزین اعلان شد. نخستین نشریه ایران یک آگهی مطبوعاتی محسوب می شود، اما در نسخه های موجود این نشریه بی نام ایران، در عهد محمدشاه قاجار آگهی دیده نمی شود. از این رو ناگزیریم که پیشینه آگهی در مطبوعات ایران را عهد ناصرالدین شاه قاجار بدانیم.